Om de doodsimpele reden dat niemand anders het doet! Met name de staffordachtige zijn een ondergeschoven rasgroep voor wat betreft opvang, observatie en herplaatsing. Niemand van ons heeft de illusie dat we alle honden die tot deze rasgroep(en) behoren het vege lijf kunnen redden maar het is compleet onacceptabel dat in een zogenaamd geciviliseerd Nederland honden worden geweigerd en zelfs worden gedood op basis van vooroordelen en zonder aanzien des karakter.  

De werknaam ‘Big Smile’ is een verwijzing naar de ‘brede bekken’ van veel zogenaamde hoog risico honden. Maar de hedendaagse risico’s zijn wederkerig hoog, namelijk ook voor de honden want vaak worden deze, ook indien ze in opperste nood verkeren, geweigerd en/of gedood door de bestaande asielen/opvangfaciliteiten ongeacht of deze opvangfaciliteiten al dan niet in handen zijn van de Nederlandse Dierenbescherming. Ook de dieren die op het eerste zicht geen gevaar vormen.

Niet alleen onkunde en angst liggen aan de basis van vele voorbarige/onterechte ter doodveroordelingen gebaseerd op uiterlijk, maar de vaak rasgerelateerde dieragressie zorgt tevens voor overprikkeling binnen de beschikbare opvangfaciliteiten.

Vele ervaringsdeskundige, waaronder (voormalige) asielmedewerkers, vrijwilligers (en dan vooral de mensen die de desbetreffende honden uitlaten buiten de opvangsetting), dierenagenten en overheidsvertegenwoordigers waren al van mening dat er veranderingen moeten komen in de wijze van opvang, benadering en beoordeling. Individueel lijkt het echter onmogelijk om deze noodzakelijke veranderingen in gang te zetten, te realiseren. Inmiddels is er contact gelegd met 210 personen die ieder op enerlei wijze met regelmaat te maken krijgen/kregen met de problematische opvang én het weigeren daarvan, voor deze dieren en de schrikbarende aantal dodingen van gezonde exemplaren die tot deze noemer behoren.

Mede daarom hechten wij er veel belang aan dat realistische, relativerende praktijkdeskundigen zich niet alleen buigen over dit project maar er ook een actieve bijdrage aan leveren. Eigen ervaringen worden op papier gezet, zo ook voorstellen om tot een diervriendelijke en maatschappij-veilige oplossing te kunnen komen. Een aantal van hen vormen tezamen de werkgroep van dit project wat in de wandelgangen ook wel het Big Smile Project bestuur wordt genoemd.

Natuurlijk is ook ons bekend dat ze binnen de reguliere opvangfaciliteiten van de hedendaagse asielen niet gedijen. Een groot aantal van deze honden vertonen tijdens/na opvang meer ongewenst gedrag dan voor ze in een opvang verbleven. Maar met een aantal kleine aanpassingen zoals bijvoorbeeld dichte scheidingswanden waardoor de dieren al minder worden getriggerd, en met behulp van een (voor de dieren) vast vertrouwenspersoon worden een aantal rasgerelateerde eigenschappen al tot het minimum gereduceerd.

Maar van alle reguliere asielen wordt verwacht dat het zelf bedruipende commerciële instellingen zijn. Niet zelden beschikken ze over (laten we zeggen) een behoorlijk spaarpotje. Een groot en hardnekkig misverstand is dan ook dat de asielen welke zijn aangesloten bij de Nederlandse Vereniging tot Bescherming van Dieren deze asielen in zijn totaliteit financiert. De noodzaak tot commercie, het betalen van salarissen, leidt niet zelden tot het weigeren en doden van de niet gemakkelijk verkoopbare waren, waaronder dus de ‘staffordachtige’. Neem daarbij in acht dat asielen vaak gebruik maken van subsidieregelingen die verbonden zijn aan het bieden van dagopvang van mensen met een beperking waarbij ze de omgang met deze honden binnen de stressvolle asielomstandigheden als risicovol bezien.